چقد ذهنم خستس...چقد افکارم تحت فشارن...چقد بی حوصلم...

چه هجومی...چه سایه ی سنگینی رو حضورم احساس میکنم...

حس میکنم حرکت خون تو بدنم کند شده...

یه نگاه پر از محبت و احساس میخوام...اما ندارم...

یه صدای دور داره ممتد اسممو فریاد میزنه...فقط خودم این فریادها رو میشنوم...

آخ...دارم کر میشم...کاش ساکت شه...بسه دیگه.......................... :|

چقد فضا گرفته و کدره...انگار دیوارای این اتاق باهام خصومت دارن...خونه چقد تنگ بنظرم میاد...

یکی بیاد این پنجره رو باز کنه...

کاش هوا تاریک بود...کاش شب بود...و برقا میرفت...

آه...دیوونه شدم...

نظرات شما عزیزان:

موضوعات مرتبط: دل نوشته های من ، ،